Medycyna nuklearna to dział radiologii lekarskiej, który powstał w latach powojennych. Za jej ojca uznano Johna Lawrence’a, który jako pierwszy dopatrzył się możliwości medycznego wykorzystania promieni emitowanych przez cyklotron. W 1971 roku medycyna nuklearna została oficjalnie uznana za odrębną specjalizację przez Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne (Williams, 1999). Dyscyplina ta jest oparta na zastosowaniu izotopów promieniotwórczych w diagnostyce oraz terapii. Wykorzystuje ona otwarte źródła promieniowania jonizującego w sposób bezpośredni lub w postaci radiofarmaceutyków – związków znakowanych radioizotopami. Izotopy stosowane w medycynie muszą spełniać pewne wymagania, m.in. muszą charakteryzować się niską energią promieniowania, posiadać stosunkowo krótki czas połowicznego zaniku, wykazywać powinowactwo do określonych tkanek i narządów oraz zdolność wiązania z substancjami chemicznymi, mieć dobrą stabilność oraz wysoką radioaktywność w stosunku do miejsc docelowych przy możliwie najniższej szkodliwości wobec zdrowych tkanek. Najczęściej stosowanymi izotopami są: technet 99mTc, itr 90Y, ren 186Re i 188Re, fosfor 32P, stront 89Sr.
-- Medycyna
-> Radioterapia - Czyli promieniowanie jonizujące, leczenie osób chorych na raka gdzie duża dawka promieniowania
^60 Co jest skoncentrowane na komórki nowotworowe
--> Diagnostyka: Jest to substancja zawierające izotoppromieniotwóczy który jest wprowadzany
do organizmu i przy użyciu detektora promieniowania jest możliwość zlokalizowania Nowotworu.
Także jest promieniotwóczy izotop technetu (Tc^99) Który jest stosowany do badań mózgu, kości i wątroby
